Αν το θέμα που μας απασχολεί είναι η κατοχύρωση του επαγγέλματος του καλλιτέχνη, ή ο καθορισμός του καθεστώτος του καλλιτέχνη, τότε πρέπει να γνωρίζουμε δυο πράγματα. Πρώτο, ότι αυτό το θέμα απασχολεί τους καλλιτέχνες εδώ και αιώνες και δεύτερο, ότι οι περισσότερες χώρες προσπαθούν συνεχώς μέσα από νομοθετικές ρυθμίσεις και ασφαλιστικά προγράμματα να ανταποκριθούν στις ανάγκες αυτού του προβλήματος.
Χωρίς πυξίδα
Περί μέτρων στήριξης των καλλιτεχνών και άλλων τινών…
Τον τελευταίο καιρό, η πλειοψηφία των ανθρώπων της Τέχνης στην Κύπρο αναρωτιέται γιατί οι Ευρωπαίοι καλλιτέχνες λαμβάνουν τόση ψηλή οικονομική βοήθεια από τις κυβερνήσεις τους στην περίοδο της πανδημίας, σε αντίθεση με τους ίδιους που ακόμη αγωνίζονται για τα αυτονόητα. Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτή την εξίσωση του πολιτισμού, της οποίας το αποτέλεσμα στη χώρα μας βγαίνει πάντα λάθος, κράτος και καλλιτέχνες έχουμε το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν θα έπρεπε να ήταν:
Γιατί στην υπόλοιπη Ευρώπη το κράτος επενδύει στην Τέχνη ενώ στην Κύπρο επενδύει σε καλλιτέχνες, δηλαδή σε άτομα;
Καλωσορίσατε στην covid 19 – art!
Πολλά πράγματα δε θα είναι τα ίδια μετά την κρίση αυτής της πανδημίας. Όσο πιο πολύ το ακούμε τόσο πιο πολύ το συνειδητοποιούμε κι εμείς οι ίδιοι. Και είναι επίσης ξεκάθαρο σε όλους μας ότι παρ’ όλους τους θανάτους, και τις τραγικές καταστάσεις που αφήνει πίσω της αυτή η εμπειρία, οι περισσότερες αλλαγές που θα επιφέρει θα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Λες και η ανθρωπότητα χρειαζόταν ένα γερό μάθημα για να αναθεωρήσει τις προτεραιότητες της στην κοινωνική δομή, για να βελτιώσει τις σχέσεις της με το οικοσύστημα που τη φιλοξενεί, για να ξαναβρεί τέλος πάντων τις χαμένες της αξίες. Σαν πυξίδα που απομαγνητίστηκε και έχασε το μαγνητικό της Βορρά, η παγκόσμια κοινωνία συγκρούστηκε με το παγόβουνο των συνεπειών της απληστίας και της απερισκεψίας της. Μικρή ελπίδα για το μέλλον λοιπόν, το γεγονός ότι κάποια πράγματα τουλάχιστον θα βελτιωθούν.
Της Λουκιάνας
Ήρθες ξανά. Όπως κάθε πρώτη Μαΐου. Πιστή στην ετήσια συνάντησή μας. Εκεί, στο Γουδί. Στο σπιτάκι σου, φιλενάδα. Στον Άγιο Θωμά. Που μαζευόμασταν και τα λέγαμε. Που καταθέταμε τις φοιτητικές μας έγνοιες, τους έρωτές μας. Δεν έχασες ούτε μια Πρωτομαγιά. Μαζί με τα λουλούδια και τα στεφάνια έρχεσαι πάντα κι εσύ. Μ΄ ένα μακρύ άσπρο φόρεμα και το μαλλί να ανεμίζει, μας χαιρετάς.
Μόνο που φέτος, φιλενάδα, έγκλειστοι εμείς κοιτάμε εσένα ελεύθερη. Ελεύθερη χρόνου. Ελεύθερη τόπου. Να μας χαμογελάς μειλίχια (δεν θα ξεχάσω ποτέ το γαλήνιο σου χαμόγελο, το νηφάλιο υφάκι σου), πιστή στα 21 μας χρόνια. Ούτε μια μέρα μεγαλύτερη.
Κβαντική Τέχνη
Σκέφτομαι μια τέχνη που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές πνευματικές ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου. Μια τέχνη που θα απελευθερώσει επιτέλους την καλλιτεχνική δημιουργία από τον μάταιο φαύλο κύκλο στον οποίο έχει εγκλωβιστεί κυρίως από τις αρχές του 21ου αιώνα. Θα την ονόμαζα Κβαντική Τέχνη.
Η Κβαντική Τέχνη ανατρέπει την παραδοσιακή σχέση του έργου τέχνης με το στοιχείο του χρόνου. Δεν είναι επίκαιρη (τουλάχιστον όχι με τη δημοσιογραφική έννοια του όρου) και επομένως δεν χρησιμοποιεί ούτε τις τεχνικές ούτε τη θεματολογία των media. Η Κβαντική τέχνη είναι διαχρονική διότι η αισθητική της είναι τέτοια, δεν εξαρτάται από εφήμερα εκφραστικά μέσα.
Σελίδα 1 από 67
