Ο Γιάννος Ορφανός και οι φωτογραφίες που ταξιδεύουν...
Προχτές το βράδυ στη Φωτοδό ο Γιάννος Ορφανός παρουσίασε τις φωτογραφίες του. Εκλεπτυσμένα παραδείγματα σύνθεσης, αρμονίας και υψηλής αισθητικής. Μην ξαφνιαστεί κανένας από τους χαρακτηρισμούς και μην βιαστείτε να διερωτηθείτε αν μιλάω για κάποιον φτασμένο φωτογράφο παγκοσμίου φήμης. Φυσικά και όχι. Ο Γιάννος είναι ένας αρχιτέκτονας που ταξιδεύει πολύ. Κι ενώ οι σελίδες του διαβατηρίου του γεμίζουν ασταμάτητα, τα μεγαλύτερα ταξίδια τα κάνουν οι φωτογραφίες του. Δυο αντίστροφοι όγκοι μιας σκάλας που συνομιλούν αιώνια με μια γέφυρα στο φόντο, μια λοξή γραμμή που ακολουθεί παράλληλα μια λευκή λοξή επιφάνεια σε ένα σπίτι του Λε Κορμπουζιέ, μερικές πέτρες που εξέχουν γεωμετρικά από ένα τοίχο δίνοντας μια υποψία μοτίβου. Ακόμα και οι αντανακλάσεις ή οι ερειπωμένοι χώροι, θέματα γενικά φθαρμένα από τον φωτογραφικό φακό, μέσα από τις φωτογραφίες του Γιάννου γράφουν διαφορετικά. Κόβει προσεχτικά τις εικόνες του χρησιμοποιώντας ελεύθερα διάφορα φορμά.
Μας σώζουν ακόμη οι μυρωδιές
Οι πιο ύπουλες αναμνήσεις είν' εκείνες που φτάνουν με τις μυρωδιές. Έρχονται αθόρυβα, εμφανίζονται αστραπιαία και κτυπούν στο ψαχνό. Συνειδητοποιείς τι σου συνέβηκε μετά που έχεις συνέλθει και προσπαθείς να βάλεις σε μια λογική σειρά τα κομμάτια. Τις περισσότερες φορές παραιτούμαι αμέσως από αυτή τη διαδικασία και απλά αφήνομαι να απολαμβάνω το ανεξήγητο παράλογο χωρίς να σπαταλάω χρόνο ψάχνοντας για απαντήσεις. Δεν με ενοχλεί καθόλου που δεν ξέρω το λόγο γιατί η μυρωδιά της εισόδου μιας συγκεκριμένης πολυκατοικίας μου θυμίζει το παλιό σπίτι μιας φίλης της μητέρας μου που μας έφερνε πάντα για δώρο βιβλία. Πόσο θα ήθελα να φτιάξω μια λίστα με όλ' αυτά. Αδύνατον. Ώσπου να τα πιάσεις χάνονται, φεύγουν.
Το Φθινόπωρο στην άκρη του δαχτύλου
Απο τα 12 μου χρόνια κουβαλάω μαζί μου το Φθινόπωρο. Στην άκρη του μικρού μου δαχτύλου. Η ιστορία είναι απλή. Προσπαθούσα ν' ανοίξω μια κονσέρβα που δεν είχε κοπεί καλά με το ανοιχτήρι. Τραβώντας την έκοψα το δάχτυλο μου. Πολύ αίμα, δυο ραφές και τα βράδια να τρίβω με τον αντίχειρα την πληγή και να ανατριχιάζω. Μέσα σε λίγους μήνες το είχα ξεχάσει. Μετά από μερικά χρόνια άρχισα πάλι να έχω αφή στο κομμάτι εκείνο του δαχτύλου. Δεν το ένοιωθα τόσο ξένο πάνω μου. Τώρα έχει μείνει μόνο ένα μικρό “φούσκωμα” πάνω από τη μικρή ουλή και μια “περίεργη” αίσθηση.
Ξεχάσαμε πώς να πεθαίνουμε
Από τότε που τα όρια του χώρου άρχισαν να εκλείπουν, ξεχάσαμε και πώς να πεθαίνουμε. Όταν οι κοινωνίες ζούσαν σε φυσικούς και νοητούς χώρους με ξεκάθαρα όρια, οι άνθρωποι ήταν εξοικειωμένοι με το δρασκέλισμα του κατωφλιού. Μια πράξη που πολλές φορές δεν είχε επιστροφή και που η απόφασή της παιρνόταν συνειδητά όταν έφτανε η καθοριστική στιγμή. Κάποτε οι άνθρωποι περνούσαν τελεσίδικα το κατώφλι του σπιτιού των γονιών τους και “έβγαιναν” στον κόσμο.
Απο τραγωδία σε τραγωδία αυτή η χώρα...
Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θεωρούν τη σημαία ένα κομμάτι πανί ή την πατρίδα ένα κομμάτι γης. Την ιστορία μια “άλλη” εκδοχή της πραγματικότητας και τη θρησκεία ένα ανόητο παραμύθι χειραγώγησης των “αμόρφωτων” μαζών. Γι αυτό το λόγο οι απόψεις μου, αλλά και εγώ ο ίδιος πολλές φορές, πέφτουμε θύματα εύκολων ερμηνειών που σε τιμωρούν με το μαρτύριο να πρέπει να αποδεικνύεις καθημερινά ότι δεν είσαι αυτό που σε κατηγορούν. Είναι τόσο εύκολη η ζωή όταν “πακετάρεις” αυτούς με τους οποίους διαφωνείς σε κιβώτια που έχουν πάνω την επιγραφή “φασίστας”, “εθνικιστής”,“ρατσιστής”, “απορριπτικός” κλπ.
Σελίδα 4 από 66
