Γιατί δεν πήγα να ψηφίσω
Γιατί το να αγοράζουμε πανάκριβες υποσχέσεις και μετά να περιμένουμε να γίνουν πράξη, έχει γίνει το Εθνικό άθλημα της χώρας μας. Από την εξωτερική πολιτική, το Κυπριακό και την Ευρωπαϊκή μας πορεία μέχρι την οικονομική πολιτική και τις προσωπικές μας σχέσεις. Πρέπει κάποτε οι πολιτικοί μας να καταλάβουν πως η ψήφος των πολιτών είναι πολύ ακριβή και δεν εξαργυρώνεται με ένα πρόχειρο σύνθημα, μια φωτογράφηση σε πόζα και δυο “κομματικές” τοποθετήσεις διατυπωμένες παπαγαλιστά σε μια τηλεοπτική εκπομπή.
Δεν πήγα να ψηφίσω γιατί η είσοδος στο άνδρο της διαφθοράς και της διαπλοκής, που μας έμαθαν οτι λέγεται κοινοβούλιο, δεν θέλω να γίνει και με τη δική μου συγκατάθεση. Δεν δίνω σε κανένα τη ψήφο εμπιστοσύνης μου ούτε εξουσιοδοτώ “εν λευκώ” κανένα για να με εκπροσωπήσει σε αποφάσεις που θα επηρεάσουν τη ζωή μου κι εκείνη των παιδιών μου. Έχω κάθε λόγο να μην εμπιστεύομαι κανένα, ειδικά αν αυτός προτείνεται από κόμμα ή πολιτική παράταξη.
“Λοιπόν, εσύ τι έχεις κάνει στη ζωή σου;”
Είμαι ένα ελαττωματικό μοντέλο σύγχρονου, λογικά σκεπτόμενου ανθρώπου. Η στιγμή που με γέννησε δεν μπορεί να με ανακαλέσει, και η κοινωνία που με φιλοξενεί δεν κατάφερε ακόμα να ποινικοποιήσει τη διαφορετικότητα παρ' όλες τις μάχες που διατείνεται ότι δίνει για το αντίθετο. Τα δοχεία που με αποτελούν, όπως και κάθε άνθρωπο, δεν σφραγίστηκαν ερμητικά στη φάση της κατασκευής μου, και έτσι στα ταρακουνήματα της ψυχής, στάζει συνέχεια το ένα μέσα στο άλλο.
Προετοιμαστείτε ώσπου να το πιστέψουμε!
Κάθε φορά που κάποια κυβέρνηση αποφασίζει ότι μπορεί να λύσει το Κυπριακό η εκπαίδευση υποφέρει. Ειδικά όταν αρχίσουν οι δηλώσεις από ξένους αρχηγούς κρατών και αξιωματούχους του ΟΗΕ ότι “βρισκόμαστε πολύ κοντά σε μια συμφωνία”, το Υπουργείο Παιδείας αρχίζει παραδοσιακά να χτυπά τα τύμπανα “προετοιμασίας” των μελλοντικών πολιτών για τη λύση. Στην πραγματικότητα, η εκπαίδευση αποτελεί την εύκολη απόδειξη ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να το λύσει!
“εκάμαμεν τζι εμείς πολλά” - Παλιά μου τέχνη κόσκινο
Όσο πλησιάζει ο καιρός της “επερχόμενης” λύσης, τόσο θα πληθαίνουν τα φαινόμενα της ασύμμετρης αυτοκριτικής που τόσο πολύ συνηθίζουμε στη χώρα μας. Το γνωστό “εκάμαμεν τζι εμείς πολλά”, αντίστοιχο του Ελλαδικού “μαζί τα φάγαμε” είναι απλά μια ευφυής τακτική των κυβερνήσεων να μειώσουν τις έντονες αντιδράσεις του κόσμου μπροστά σε μια αποτυχημένη πολιτική που οδηγεί, αν δεν έχει ήδη οδηγήσει, στην καταστροφή. Ο λαός είναι πιο φρόνιμος αν νοιώθει ότι φταίει.
Θυμηθήκαμε τώρα να σώσουμε τον Ακάμα!
Σώστε τον Ακάμα! 
Απελπισμένες φωνές απόγνωσης υψώνονται τις τελευταίες μέρες από κάθε γωνιά της Κύπρου. Σώστε τον Ακάμα φωνάζουν στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και ζητούν όλοι υποστήριξη. Online ψηφοφορίες, συλλογή υπογραφών, γνώμες, απόψεις και ακατάσχετη αρθρογραφία σε όλο το μήκος και το πλάτος του Κυπριακού τύπου. Όλα για να σωθεί ο Ακάμας. Δεν πρόκειται για υποκρισία, εξάλλου δεν αμφισβητώ τις προθέσεις κανενός ευαισθητοποιημένου Κύπριου για το θέμα. Απλά μου κάνει εντύπωση που και αυτή τη φορά το μερίδιο ευθύνης του καθενός από μάς στη σταδιακή καταστροφή του Ακάμα είναι ανύπαρκτο.
Σελίδα 4 από 67
