Ελπίζω χρόνια πολλά σε όλους!
Αυτά τα Χριστούγεννα οι πόρτες κλείνουν. Δεν ρωτάει πια ο κόσμος πως θα περάσεις τις γιορτές. Όπου και όπως μπορεί ο καθένας. Σε κάτι φίλους, σε κάποιους συγγενείς, με την οικογένεια. Απαντάς χωρίς δισταγμούς ή επιφυλακτικότητα όπως συνέβαινε παλιά. Λίγες προετοιμασίες, χωρίς υπερβολές. Το φαγητό και το ποτό δεν θα μας λείψουν. Θα περάσουμε καλά και θα διασκεδάσουμε.
Η Τέχνη έχει και χώρο και χρόνο κύριοι!
Τώρα που το μεγάλο κύμα αντιδράσεων για τις φωτογραφίες της καλλιτέχνιδας, φωτογράφου, ακτιβίστριας, τρανσέξουαλ Πάολας έχει περάσει, μπορούμε νομίζω να δούμε πιο καθαρά τις διάφορες πτυχές αυτής της υπόθεσης.
Καταρχήν να πω, πως η είδηση πήρε δυσανάλογα τεράστιες διαστάσεις σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Μέσα σε 24 ώρες, οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης των Κυπρίων χρηστών γέμισαν με πρωτοβουλίες ανθρώπων που στάθηκαν αλληλέγγυοι σ' αυτή την ούτω καλούμενη “λογοκρισία” της Τέχνης. Ο λόγος είναι επειδή αυτή η υπόθεση εξελίχτηκε πολύ βολικά για όλους. Από τη μία η Πάολα έστρεψε όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω της, κάτι που σίγουρα επιδίωκε από την αρχή, και από την άλλη οι αγανακτισμένοι υποστηρικτές της βρήκαν μια αφορμή για να επιτεθούν επιτέλους σε κάτι ή σε κάποιους γνωρίζοντας πως όποιος τολμούσε να υποστηρίξει τη θέση της αστυνομίας γινόταν εύκολος στόχος και μπορούσε άνετα πλέον να κατηγορηθεί ανοιχτά ως ομοφοβικός, φασίστας, δικτάτορας, τζιχαντιστής (νέο φρούτο αυτό) και πολλά άλλα.
Παύλος Παλαιολόγος: Προς το καθήκον.
Σειρήνες και κωδωνοκρουσίες. Δευτεριάτικο πρωινό. Ανήσυχες μορφές στα παράθυρα. Κοιτάζονται οι γείτονες, συνεννοούνται με το βλέμμα, και μένουν σύμφωνοι. Τα πάντα για την τιμή. Δεν είναι η μανία του πολέμου που τους εμπνέει, δεν είναι το πάθος της περιπέτειας. Είναι η συναίσθηση της αξιοπρέπειας. Όταν αυτή είναι εκτεθειμένη σε κινδύνους, τότε το τροπάριο της ειρηνοφιλίας διακόπτεται. Όχι από αγάπη προς τον πόλεμο. Από αγάπη προς αυτή την ειρήνη. Γιατί τίποτα δεν εξυπηρετεί την ειρήνη χειρότερα από την καλοπροαίρετη διάθεση των λαών να δέχονται ραπίσματα. Κακός είναι ο πόλεμος.
Ημερολόγιο 19
Μόλις χτες βράδυ σχολίαζα πως οι στίχοι του Ρεμπό, τον τελευταίο καιρό μου προκαλούν κάτι σαν παραισθήσεις. Διαβάζοντας τους, έλεγα, νοιώθω πρώτα ένα μούδιασμα στο πάνω μέρος του κεφαλιού. Μετά, μια περίεργη δύναμη τραβά αργά και βασανιστικά τα καλώδια του νου μου μπλέκοντας τα σαν γαϊτανάκι. Μια-μια οι σκέψεις μου αδρανούν ώσπου στο τέλος, και λίγο πριν μου κοπεί η ανάσα, η τρομακτική αυτή διαδικασία σταματάει, αλλά μόνο για λίγο. Σύντομα αρχίζει ξανά.
Θα ήθελα τα παιδιά μου...
Θα ήθελα μεγαλώνοντας τα παιδιά μου, να έχουν όρια. Δεν θα ήθελα να είναι ούτε απάτριδες, ούτε άθρησκοι, ούτε ανιστόρητοι. Θα είμαι έτσι σίγουρος, πως όταν μια μέρα θελήσουν να αμφισβητήσουν τα όρια τους και να τα διευρύνουν, θα ξέρουν τουλάχιστον πού βρίσκονται και ποια είναι. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να γίνουν τα άβουλα θύματα καμιάς νεοφιλελεύθερης ή νεομαρξιστικής θεωρίας μόνο και μόνο για να το παίζω εγώ πρωτοποριακός, μοντέρνος γονιός.
