Και μια φορά η αξιοπρέπεια!
Παρακολουθώ τις εξελίξεις στην Ελλάδα και προβληματίζομαι. Εκατοντάδες πολιτικοί και παρατρεχάμενοί τους, συζητούν μανιωδώς και αναλύουν τα διάφορα σενάρια. Κάνουν δηλώσεις, ερμηνεύουν αποτελέσματα και επιδίδονται σε “τακτικισμούς” όπως τους ονόμασε ο Βαρουφάκης. Βιώνουμε μια αντίφαση την οποία όμως δεν αντιλαμβανόμαστε. Έχουμε ταυτίσει την Ευρώπη με μια σειρά από ανθρωπιστικές αξίες και ψηλά δημοκρατικά ιδεώδη ενώ την ίδια στιγμή ταυτίζουμε τους Ευρωπαίους πολιτικούς με τη ρεαλ πολιτικ, τη στυγνή και απρόσωπη αλήθεια των αριθμών και το δίκαιο του δυνατού. Ουσιαστικά η Ευρώπη έγινε το καρότο μας και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί το μαστίγιο μας και το υπάκουο γαϊδουράκι του Ευρωπαϊκού Νότου προχωρά!
Πορεία υπερηφάνιας για ποιο πράγμα τελικά;
Η μεγαλύτερη κομπίνα των κυβερνήσεων είναι αυτή η ευφυής επινόηση των μειονοτήτων. Στο παγκόσμιο σκηνικό, οι περισσότεροι πόλεμοι γίνονται με αφορμή την υπεράσπιση τους. Κράτη διαλύονται, καθεστώτα καταρρέουν, ολόκληροι στόλοι και στρατοί μετακινούνται δήθεν για να υπερασπιστούν μια μειονότητα που υποφέρει. Ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, οι G8 ψηφίζουν σε μια νύχτα κυρώσεις και εγκρίνουν στρατιωτικές επεμβάσεις με συνοπτικές διαδικασίες πάντα στο όνομα μια μειονότητας που απειλείται.
Προς τη μεριά του οράματος...
Όταν όλη αυτή η ιστορία με κάποιο τρόπο τελειώσει, και επέλθει επιτέλους η ηρεμία και η σταθερότητα στην Παιδεία, οφείλουν νομίζω οι εκπαιδευτικοί να αναθεωρήσουν έμπρακτα τη σχέση τους με τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις, με τις κομματικές παρατάξεις και με όλους όσους ενίοτε, ακόμα και ατομικά, αναλαμβάνουν ρόλο συμβουλάτορα. Όλους αυτούς που θα μας προσεγγίσουν πάλι αύριο για να μας θυμίσουν πως τάχα πολέμησαν για μάς. Αποφεύγοντας φυσικά να παραδεχτούν πως το έπραξαν όχι επειδή πίστεψαν σε μάς ούτε επειδή μας αγάπησαν ξαφνικά, αλλά επειδή έτυχε, τη συγκεκριμένη στιγμή οι θέσεις μας να ταυτίζονται με τα δικά τους συμφέροντα.
Περνάει ο Φασισμός
Ο αχός των οπαδών που έρχονταν από μακριά δεν ανησύχησε κανένα πελάτη. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού όμως πετάχτηκε από τη θέση του, είπε “ώχ η Ομόνοια” και έτρεξε προς τη βιτρίνα. Κοίταξε στο βάθος της λεωφόρου την οργανωμένη διαδήλωση που ανέβαινε, κλείδωσε την πόρτα και μας παρακάλεσε να μην βγούμε μέχρι να περάσουν. Βρήκα την αντίδραση του πολύ υπερβολική. Κοίταξα κι εγώ έξω από το γυαλί για να δω τι συμβαίνει.
Ημερολόγιο 20
Είμαι ένα υπόκωφο βουητό που φτάνει από μακριά και με στοργή σκεπάζει τις ψυχές που αγρυπνούν. Ηρεμούν οι ανησυχίες, μαλακώνουν οι αντιστάσεις της λογικής και δέχονται αυτό που μια ζωή πολεμούσαν.Είμαι ριζωμένος στα θεμέλια της ύπαρξης σας και τρέφομαι από την υγρασία των υπογείων σας. Πως αντιστέκεται το κλαδί στον κορμό; Πώς αμφισβητεί το πέταλο το λουλούδι;
Με εύκολες μεταμοντέρνες θεωρίες. Ενδίδετε στο παραμύθι της εξυπνάδας και συμπεριφέρεστε σαν νικητές σε μια στημένη μάχη χωρίς αντίπαλο.
Σελίδα 7 από 67
