Προς τη μεριά του οράματος...
Όταν όλη αυτή η ιστορία με κάποιο τρόπο τελειώσει, και επέλθει επιτέλους η ηρεμία και η σταθερότητα στην Παιδεία, οφείλουν νομίζω οι εκπαιδευτικοί να αναθεωρήσουν έμπρακτα τη σχέση τους με τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις, με τις κομματικές παρατάξεις και με όλους όσους ενίοτε, ακόμα και ατομικά, αναλαμβάνουν ρόλο συμβουλάτορα. Όλους αυτούς που θα μας προσεγγίσουν πάλι αύριο για να μας θυμίσουν πως τάχα πολέμησαν για μάς. Αποφεύγοντας φυσικά να παραδεχτούν πως το έπραξαν όχι επειδή πίστεψαν σε μάς ούτε επειδή μας αγάπησαν ξαφνικά, αλλά επειδή έτυχε, τη συγκεκριμένη στιγμή οι θέσεις μας να ταυτίζονται με τα δικά τους συμφέροντα.
Ημερολόγιο 20
Είμαι ένα υπόκωφο βουητό που φτάνει από μακριά και με στοργή σκεπάζει τις ψυχές που αγρυπνούν. Ηρεμούν οι ανησυχίες, μαλακώνουν οι αντιστάσεις της λογικής και δέχονται αυτό που μια ζωή πολεμούσαν.Είμαι ριζωμένος στα θεμέλια της ύπαρξης σας και τρέφομαι από την υγρασία των υπογείων σας. Πως αντιστέκεται το κλαδί στον κορμό; Πώς αμφισβητεί το πέταλο το λουλούδι;
Με εύκολες μεταμοντέρνες θεωρίες. Ενδίδετε στο παραμύθι της εξυπνάδας και συμπεριφέρεστε σαν νικητές σε μια στημένη μάχη χωρίς αντίπαλο.
Σώστε μας απο τους επενδυτές!
Κόντρες στον κακόγουστο σχεδιασμό φαίνονται να κάνουν οι πόλεις της πατρίδας μας, η μια μετά την άλλη. Το χορό άνοιξε η Λευκωσία με το γνωστό φιλέτο του Χίλτον. Πολυ-άστερα ξενοδοχεία μυθικής χλιδής για γαλαζοαίματους θαμώνες και βάλε. Οι μακέτες παρουσιάζουν κυκλώπεια οικοδομήματα μνημειακών διαστάσεων που θυμίζουν κάτι μεταξύ κρεμαστών κήπων της Βαβυλώνας και πύργου της Βαβέλ.
Αυτοσχέδια, απολογητική ταυτολογία
Δεν κατάφερα να μείνω στο κανάλι μου. Εκείνο το ρηχό αυλάκι που μέσα του ο καθένας κυλάει, δεν με κράτησε για πολύ. Από μικρός άρχισα να παρεκκλίνω επικίνδυνα. Δεν είμαι απροσάρμοστος, είμαι μάλλον σιωπηρά ασυμβίβαστος. Πλάτυνα λοιπόν πολύ και ξεχείλισα από το λούκι μου. Κατεβαίνω τη τσουλήθρα της ζωής μου σαρώνοντας μαζί ότι βρίσκεται κοντά μου και έξω από μένα. Στα δίκτυα του μυαλού μου πιάνονται όλων των ειδών αναμνήσεις. Κι ενώ εξωτερικά ακολουθώ κατά γράμμα το γνωστό μοτίβο σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι, στην ουσία αλητεύω στα μυαλά άλλων ανθρώπων και σεργιανίζω σε ξένα βιώματα.
Ώσπου να καταλάβουμε τι εννοούσαν...
Δεν μ' ενοχλεί μόνο το γεγονός ότι τίποτα απ' όσα λέγονται από τα δημόσια πρόσωπα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Με ενοχλεί περισσότερο που πλέον θεωρείται δεδομένο. Είτε από κείνους που τα λεν είτε από κείνους που τα ακούνε.
Διαπιστώνω δύο τραγικές πραγματικότητες. Πρώτο, δοκιμάζω στη διάρκεια μιας συζήτησης να αναφέρω τη θέση ενός δημόσιου προσώπου πάνω σε ένα θέμα και λαμβάνω πάντα την ίδια αντίδραση “μα καλά πίστεψες ειλικρινά όσα είπε; Δεν σου πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό ότι πίσω από αυτές τις δηλώσεις υπάρχουν σκοπιμότητες;” Δεύτερο, παρακολουθώ τις δηλώσεις όλων των πλευρών σχετικά με ένα θέμα και καταλήγω ότι συμφωνώ με όλους, αφού όλοι, ακόμα και οι αιώνιοι πολιτικοί αντίπαλοι, λένε το ίδιο πράγμα με διαφορετικές φράσεις.
Σελίδα 7 από 67
