O Bruno Corà για τον Γιάννη Κουνέλλη
Το Φεβρουάριο του 2017 πέθανε ο Γιάννης Κουνέλλης. Στην κηδεία του στη Βασιλική της Santa Maria in Montesanto, ανάμεσα σε πολλές ομιλίες και επικήδειους, ακούστηκαν και τα λόγια του Bruno Corà. Λόγια ποιητικά όπως όφειλε εξάλλου, λόγια διεισδυτικά, αληθινά και φορτισμένα. Λόγια ενός φίλου από τα παλιά μπροστά στο φέρετρο ενός φύλακα των απόκρυφων μυστικών της δημιουργίας.
Στο Γιάννη Κουνέλλη
Ο Κουνέλλης μας έχει αφήσει. Και μπροστά σ’αυτό το δυσαναπλήρωτο κενό στεκόμαστε εκστασιασμένοι και αμήχανοι, συνειδητοποιώντας τη δυσκολία μας να το πιστέψουμε. Έφυγε γρήγορα, όπως ακριβώς συνήθιζε να δουλεύει τα τελευταία χρόνια. Γρήγορα, και ακόμη πιο γρήγορα διότι πίστευε ότι η πραγματικότητα και ο χρόνος μας άλλαζαν βιαστικά με ένα τρόπο που ποτέ δεν αντιληφθήκαμε προηγουμένως. Αυτό θα μπορούσε και από μόνο του να εξηγήσει τα πρόσφατα στάδια της καλλιτεχνικής του πορείας.
Για την έκθεση φωτογραφίας του Σωφρόνη Σωφρονίου στο σκαλί
Η έκθεση φωτογραφίας του Σωφρόνη Σωφρονίου στο σκαλί Αγλαντζιάς είναι μια ευκαιρία να ρυθμίσουμε νομίζω όλοι μας, και ειδικότερα οι καλλιτέχνες, την καλλιτεχνική μας πυξίδα που τα τελευταία χρόνια χορεύει σαν τρελή στους ρυθμούς της σύγχρονης Τέχνης.
Μια έκθεση χωρίς επιτήδευση που γίνεται ακόμη πιο δύσκολη από τη στιγμή που το μέσο το οποίο χρησιμοποιεί έχει δυστυχώς ταυτιστεί με τη δημοσιογραφία και τα ΜΜΕ. Κι όμως, καμία επίκληση στο συναίσθημα του θεατή, καμία φωτογραφία πρωτοσέλιδου. Η φωτογραφία γίνεται σκοπός χωρίς να υποβιβάζεται στο ρόλο του μέσου. Ότι είχε να πει ο καλλιτέχνης το είπε. Το θεματικό τους εύρος τεράστιο αφού καλύπτει σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη. Επιπόλαια κάποιος θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει ως “ταξιδιωτικές” φωτογραφίες. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι το θέμα περνάει σε δεύτερο πλάνο. Γίνεται απλά η αφορμή για να ξεκινήσει ο φωτογράφος τη διαδρομή του και να καταλήξει στην τέχνη. Δεν είναι εύκολο να κρατάς στα χέρια μια φωτογραφική, να γυρίζεις τον κόσμο και να μην κάνεις φωτορεπορτάζ! Να κάνεις απλά τέχνη.
Άσχημη τέχνη σε όμορφες πόλεις
Επιστρέφεις πίσω στη χώρα σου μετά από τις “κουλτουριάρικες” διακοπές που για τόσο καιρό σχεδίαζες και περίμενες με ανυπομονησία. Δεν χρειάζεται και πολλά για ν' ανοίξει το μάτι και η ψυχή του φιλότεχνου ανθρώπου. Λίγες μόνο μέρες σε μια πόλη της Ευρωπαϊκής μας γειτονιάς είναι αρκετές για να σε φέρουν κοντά στα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της σύγχρονης τέχνης. Τουλάχιστον αυτό είναι το πλάνο, η θεωρεία που λέμε. Διότι στην πραγματικότητα η σύγχρονη Τέχνη βρίσκεται από καιρό τώρα πολύ πιο κάτω από τις προσδοκίες ακόμα και του μέσου θεατή/ επισκέπτη. Τα σπουδαιότερα μουσεία του κόσμου, στις πιο γνωστές καλλιτεχνικές πρωτεύουσες του κόσμου, φιλοξενούν έργα των πιο διάσημων καλλιτεχνών του κόσμου που δυστυχώς σε αφήνουν τραγικά αδιάφορο.
Political art ή Trabuc art
“Ο πολιτικός οφείλει να μη διαφέρει σαν αντίληψη απ' τον καλλιτέχνη”
“Δημόσια και Ιδιωτικά”, Οδυσσέας Ελύτης 1990
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά από αυτή την κρυστάλλινη δήλωση του Ελύτη, ο πολιτικός και ο καλλιτέχνης συναντήθηκαν τελικά αλλά από λάθος δρόμο. Αντί ο πολιτικός να ανεβεί ποιοτικά και να πλησιάσει τον καλλιτέχνη, κατρακύλησε ο καλλιτέχνης και βρήκε τον πολιτικό.
Τα τελευταία χρόνια, η political Art μονοπωλεί τις πρωτιές στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό στερέωμα, ενώ όσο περνάει ο καιρός, η “πολιτικοποιημένη τέχνη” παίρνει πλέον διαστάσει εμμονής. Τα έργα τέχνης μετατράπηκαν σε οργανωμένες εκδηλώσεις πολιτικής διαμαρτυρίας (από εδώ και ο όρος activicm Art) ενώ έχει γίνει σχεδόν της μόδας οι καλλιτέχνες να στηρίζουν φανερά πολιτικούς υποψηφίους σε εκλογικές αναμετρήσεις. Οι αισθητική δίνει τη θέση της σε πολιτικά σύμβολα και τα μηνύματα του έργου γίνονται συνθήματα και πολιτικές ατάκες τη στιγμή που ολόκληρες επιτροπές καλλιτεχνικών οργανώσεων παγκόσμιας εμβέλειας δίνουν με τις διακηρύξεις τους ξεκάθαρη πολιτική γραμμή στους συμμετέχοντες καλλιτέχνες.
Είμαι κάποιος και ζω κάπου
Εκείνος που αγνοεί τα όρια εκμεταλλεύεται ταυτόχρονα και το γεγονός ότι εξωτερικά μοιάζει ίδιος με εκείνον που αμφισβητεί τα όρια και θέλει να τα διευρύνει. Ο πρώτος λειτουργεί εκ του ασφαλούς χωρίς κόπο και καμαρώνει περήφανος για τα επίθετα του προοδευτικού ή του διανοούμενου που απλόχερα του χαρίζει ο κόσμος. Ο δεύτερος ταλαιπωρείται σ' ένα προκρούστειο βασανιστήριο ανάμεσα στις τύψεις και στις επιλογές του. Φορτώνεται το ασήκωτο φορτίο του πρωτοπόρου σε αχαρτογράφητα νερά γνωρίζοντας πως η ζυγαριά θα γέρνει πάντα έστω και ελάχιστα προς τη μεριά της αποτυχίας. Την ίδια στιγμή αναγκάζεται συνεχώς να αποδεικνύει ότι δεν είναι ένα απλός εκκεντρικός αιθεροβάμων αλλά ένα ανήσυχο μυαλό με συνείδηση και υπευθυνότητα.
Σελίδα 2 από 67
