Ελευθερίες, κυριαρχίες και παρόμοιες αρλούμπες!
Η πολιτική ιστορία της Κύπρου των τελευταίων πενήντα χρόνων, δεν είναι τίποτα άλλο από την εργολαβική προσπάθεια των κυβερνώντων, μαζί με μια μερίδα της κοινωνίας, να πείσουν τους Κύπριους πως όλα τα δεινά αυτού του τόπου πηγάζουν από την παράλογη αξίωσή τους να ζήσουν κυρίαρχα και ελεύθερα. Από κοντά πάντα και οι παραδοσιακοί “ξένοι”, έτοιμοι να μας ανταμείψουν (μόνο με λόγια) κάθε φορά που αυτοτιμωρούμαστε και να μας τιμωρήσουν (πάντα με πράξεις) κάθε φορά που ζητάμε να ισχύσουν και για μας τα λογικά και αυτονόητα δικαιώματα των ανθρώπων.
Μας έφταιξε το Ράλι τώρα!
Αρχίσαμε πάλι τα παράπονα και τους αναθεματισμούς για το παγκόσμιο πρωτάθλημα Ράλι επειδή, όπως κάθε χρόνο, θα έχει μια ειδική στο κέντρο της Λευκωσίας. Κι επειδή κάποιοι δρόμοι θα μείνουν κλειστοί στη διάρκεια των δοκιμαστικών καθώς και τη μέρα του αγώνα, βρήκαμε ευκαιρία να βγούμε και να φωνάξουμε με αγανάκτηση ότι τάχατες τέτοια πράγματα μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες και δημοκρατίες της μπανανίας γίνονται. Νομίζω τελικά πως αλλού μας τρώει και αλλού ξυνόμαστε! Εννοώ πως άλλα, πιο σημαντικά πράγματα για τη χώρα μας είναι τριτοκοσμικά και πρωτάκουστα.
Γιατί δεν πήγα να ψηφίσω
Γιατί το να αγοράζουμε πανάκριβες υποσχέσεις και μετά να περιμένουμε να γίνουν πράξη, έχει γίνει το Εθνικό άθλημα της χώρας μας. Από την εξωτερική πολιτική, το Κυπριακό και την Ευρωπαϊκή μας πορεία μέχρι την οικονομική πολιτική και τις προσωπικές μας σχέσεις. Πρέπει κάποτε οι πολιτικοί μας να καταλάβουν πως η ψήφος των πολιτών είναι πολύ ακριβή και δεν εξαργυρώνεται με ένα πρόχειρο σύνθημα, μια φωτογράφηση σε πόζα και δυο “κομματικές” τοποθετήσεις διατυπωμένες παπαγαλιστά σε μια τηλεοπτική εκπομπή.
Δεν πήγα να ψηφίσω γιατί η είσοδος στο άνδρο της διαφθοράς και της διαπλοκής, που μας έμαθαν οτι λέγεται κοινοβούλιο, δεν θέλω να γίνει και με τη δική μου συγκατάθεση. Δεν δίνω σε κανένα τη ψήφο εμπιστοσύνης μου ούτε εξουσιοδοτώ “εν λευκώ” κανένα για να με εκπροσωπήσει σε αποφάσεις που θα επηρεάσουν τη ζωή μου κι εκείνη των παιδιών μου. Έχω κάθε λόγο να μην εμπιστεύομαι κανένα, ειδικά αν αυτός προτείνεται από κόμμα ή πολιτική παράταξη.
O αρθρογράφος που χάθηκε στο χρόνο
Μ' αρέσει η πόλη μου. Μ' αρέσει η χώρα μου. Μ' αρέσει η εποχή μου.
Δεν θα' θελα , ακόμα και να μπορούσα, ν' αλλάξω τίποτα απ' όλ'αυτά. Αν είχα δηλαδή μια μηχανή του χρόνου, που να μπορούσε να μ' έπερνε όπου της το ζητούσα, στο παρελθόν, στο μέλλον, εγώ θα διάλεγα να μείνω εδώ. Στο ψηλότερο σημείο της πεδιάδας του Σέρρα. Στο μικρό μου χωριουδάκι. Στο Άκουαπαλόμπο. Νοιώθω τόση σιγουριά μέσα στα δυνατά πέτρινα τείχη του. Ο πανύψηλος πύργος του, βλέπει πέρα από τους λόφους, μακριά και οι εχθροί το τρέμουν, και κρύβονται. Αλλά ακόμα κι αν κάποιος τολμήσει να επιτεθεί, θα πάρει ένα μάθημα που θα το θυμάται για καιρό.
“Λοιπόν, εσύ τι έχεις κάνει στη ζωή σου;”
Είμαι ένα ελαττωματικό μοντέλο σύγχρονου, λογικά σκεπτόμενου ανθρώπου. Η στιγμή που με γέννησε δεν μπορεί να με ανακαλέσει, και η κοινωνία που με φιλοξενεί δεν κατάφερε ακόμα να ποινικοποιήσει τη διαφορετικότητα παρ' όλες τις μάχες που διατείνεται ότι δίνει για το αντίθετο. Τα δοχεία που με αποτελούν, όπως και κάθε άνθρωπο, δεν σφραγίστηκαν ερμητικά στη φάση της κατασκευής μου, και έτσι στα ταρακουνήματα της ψυχής, στάζει συνέχεια το ένα μέσα στο άλλο.
