Όχι άλλο καλοκαίρι fast food!
Μετρημένο καλοκαίρι φέτος. Έρχεται αργά, με δόσεις. Τη μια εμφανίζεται απειλητικά με μίνι καύσωνες, και την άλλη μετανιώνει και ξεσπά σε σποραδικές βροχές και τοπικές καταιγίδες. Καλύτερα έτσι. Σαν φαγητό που βράζει αργά και μένει στην κατσαρόλα να καταστηθεί, κλείνοντας μέσα του όλα τα αρώματα και τις γεύσεις. Εγώ το προτιμώ. Βαρέθηκα τα καλοκαίρια στη χύτρα ταχύτητας. Ιούνιος – καύσωνας – προσφορές - εισιτήρια- αεροπλάνο – νησί ή Ευρώπη – επιστροφή – παραλία – ξενοδοχείο – Σεπτέμβρης – ΤΕΛΟΣ. Μετά σου κάθονται στο στομάχι τα selfies στις πλατείες και τα μαγνητάκια του ψυγείου. Στοιχειώνουν το φθινόπωρο αυτές οι αχώνευτες καλοκαιρινές διακοπές τύπου fast food.
Το πάρκο γλυπτικής του Δήμου Αγίας Νάπας και οι απλήρωτοι καλλιτέχνες!
Ο Δήμος Αγίας Νάπας καμαρώνει ακόμα για το 1ο Συμπόσιο Γλυπτικής που διοργάνωσε φέτος. Οι φωτογραφίες των καλλιτεχνών σε ώρα δουλειάς κατέκλυσαν το facebook από την πρώτη κιόλας μέρα ενώ την επομένη των εγκαινίων οι φωτογραφίες με τον Δήμαρχο, τις κορδέλες και τις χορωδίες έδιναν κι έπαιρναν. Μόλις πριν λίγες μέρες, σε φιλμάκι που κυκλοφόρησε ο Δήμος Αγίας Νάπας για προώθηση του τουριστικού του προϊόντος, συμπεριλαμβάνονται επίσης σκηνές από έργα του πάρκου γλυπτικής.
Κανένας όμως δεν ξέρει πως οι καλλιτέχνες που εργάστηκαν όλο εκείνο το διάστημα δεν έχουν ακόμα πληρωθεί ούτε για τον κόπο ούτε και για τα έξοδα τους όπως ήταν η αρχική συμφωνία. Σχεδόν 1 μήνα μετά και το Δημαρχείο εξακολουθεί να τους κοροϊδεύει με φτηνές δικαιολογίες.
Οι πολίτες δεν μένουν πια εδώ
Οι πολίτες δεν μένουν πια εδώ. 'Έχουν φύγει εδώ και καιρό από το σπίτι της Δημοκρατίας. Εκείνη η πολλά υποσχόμενη σχέση τους με τους “εκλεγμένους” εκπροσώπους τους, κάθε άλλο παρά ειλικρινής και αμοιβαία ήταν. Μια μονόδρομη εκμετάλλευση, μια κοροϊδία καλύτερα, που προστατευόταν από “δημοκρατικούς” νόμους βασισμένους σε “δημοκρατικές” αρχές και αξίες.
Αφηκαμεν τα θέρη μας τζιε ξικανναουρίζουμεν
Πάλι βουλιάξαμε στην καθημερινότητα μας ναρκωμένοι από την ανίατη, χρόνια ασθένεια του τόπου μου μας γέννησε. Εννοώ αυτό το συνδυασμό νωχελικότητας και αμνησίας που μας κάνει να ξεχνούμε τα πάντα, να μην αγωνιζόμαστε για τίποτα, να μην διεκδικούμε τίποτα να μην ελπίζουμε σε καμία βελτίωση στους αιώνες των αιώνων.
Η ιστορία της Εικόνας ή η εικόνα της Ιστορίας
Όλο το σχέδιο έμοιαζε να ξεκινά πίσω από το μικρό αυτί. Μια μυτερή καμπύλη γραμμή που μόλις ξεχώριζε ανάμεσα στα βρεγμένα, ολόμαυρα μαλλιά και πλάταινε αρμονικά καθώς προχωρούσε. Μέχρι να φτάσει στο μέσο του λαιμού, κάτω από τη σιαγόνα, έσπαζε σε δυο, τρία μέρη που μπλέκονταν κι αυτά με τη σειρά τους σε μικρά, γραμμικά, διακοσμητικά μοτίβα. Καμία λεπτομέρεια, καμία αναπαράσταση. Ένα παιχνιδιάρικο μπέρδεμα γραμμών σαν ίχνος που άφησε πίσω του ένα αόρατο δάχτυλο ακολουθώντας τις δροσερές σταγόνες του νερού που κατηφόριζαν προς το λαιμό.
Σελίδα 13 από 67
