Όταν η τέχνη γίνει «Αρτιβισμός» και η δημιουργικότητα μόνο ένα καθήκον
Ο «αρτιβιστής» είναι εκείνος ο καλλιτέχνης που προτιμά την πολιτική «στράτευση» από το να κάνει απλώς τέχνη και κάπως έτσι, ο «αρτιβισμός» έγινε το κυρίαρχο ρεύμα στον σύγχρονο κόσμο για τον οποίο η μόνη αληθινή τέχνη είναι η «στρατευμένη». Αυτός ο τύπος πολιτικής τέχνης απορρίπτει τις αισθητικές θεωρίες του εικοστού αιώνα σύμφωνα με τις οποίες η ζωγραφική είναι μια αγνή και επαρκής εμπειρία από μόνη της. Περιφρονεί τη μεταμοντέρνα ποιητική αλλά και κάθε αναφορά στην ψυχαγωγία. Απεχθάνεται την ιδέα της ομορφιάς και της διακόσμησης και απέναντι σ’ αυτή την υπέρβαση αντιπαραθέτει την παρέμβαση στο παρόν, τις ειδήσεις και τα τρέχοντα θέματα της επικαιρότητας.
Ο Τοκενισμός και η παγίδα με τα ψίχουλα
Η κατηγορία του Anish Kapoor προς τα μουσεία του κόσμου ότι επιδίδονται σε τοκενισμό, κάνει τις τελευταίες μέρες το γύρο του καλλιτεχνικού κόσμου και αναπαράγεται σε εφημερίδες, ιστοσελίδες και περιοδικά τέχνης. Ο καλλιτέχνης, στη διάρκεια συνέντευξης του στην The Guardian, δεν διστάζει να αναφερθεί ονομαστικά σε ορισμένα μουσεία και στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν έργα καλλιτεχνών που δεν ανήκουν σε «ευνοούμενες» ομάδες, εκθέτοντας τα σκόρπια σε διάφορα δωμάτια σαν παζαράκι τέχνης, μόνο και μόνο για να ενεργοποιήσουν τους μηχανισμούς του «τοκενισμού».
Χωρίς πυξίδα
Αν το θέμα που μας απασχολεί είναι η κατοχύρωση του επαγγέλματος του καλλιτέχνη, ή ο καθορισμός του καθεστώτος του καλλιτέχνη, τότε πρέπει να γνωρίζουμε δυο πράγματα. Πρώτο, ότι αυτό το θέμα απασχολεί τους καλλιτέχνες εδώ και αιώνες και δεύτερο, ότι οι περισσότερες χώρες προσπαθούν συνεχώς μέσα από νομοθετικές ρυθμίσεις και ασφαλιστικά προγράμματα να ανταποκριθούν στις ανάγκες αυτού του προβλήματος.
Περί μέτρων στήριξης των καλλιτεχνών και άλλων τινών…
Τον τελευταίο καιρό, η πλειοψηφία των ανθρώπων της Τέχνης στην Κύπρο αναρωτιέται γιατί οι Ευρωπαίοι καλλιτέχνες λαμβάνουν τόση ψηλή οικονομική βοήθεια από τις κυβερνήσεις τους στην περίοδο της πανδημίας, σε αντίθεση με τους ίδιους που ακόμη αγωνίζονται για τα αυτονόητα. Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτή την εξίσωση του πολιτισμού, της οποίας το αποτέλεσμα στη χώρα μας βγαίνει πάντα λάθος, κράτος και καλλιτέχνες έχουμε το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν θα έπρεπε να ήταν:
Γιατί στην υπόλοιπη Ευρώπη το κράτος επενδύει στην Τέχνη ενώ στην Κύπρο επενδύει σε καλλιτέχνες, δηλαδή σε άτομα;
Της Λουκιάνας
Ήρθες ξανά. Όπως κάθε πρώτη Μαΐου. Πιστή στην ετήσια συνάντησή μας. Εκεί, στο Γουδί. Στο σπιτάκι σου, φιλενάδα. Στον Άγιο Θωμά. Που μαζευόμασταν και τα λέγαμε. Που καταθέταμε τις φοιτητικές μας έγνοιες, τους έρωτές μας. Δεν έχασες ούτε μια Πρωτομαγιά. Μαζί με τα λουλούδια και τα στεφάνια έρχεσαι πάντα κι εσύ. Μ΄ ένα μακρύ άσπρο φόρεμα και το μαλλί να ανεμίζει, μας χαιρετάς.
Μόνο που φέτος, φιλενάδα, έγκλειστοι εμείς κοιτάμε εσένα ελεύθερη. Ελεύθερη χρόνου. Ελεύθερη τόπου. Να μας χαμογελάς μειλίχια (δεν θα ξεχάσω ποτέ το γαλήνιο σου χαμόγελο, το νηφάλιο υφάκι σου), πιστή στα 21 μας χρόνια. Ούτε μια μέρα μεγαλύτερη.
Σελίδα 1 από 68
