Το Φθινόπωρο στην άκρη του δαχτύλου
Απο τα 12 μου χρόνια κουβαλάω μαζί μου το Φθινόπωρο. Στην άκρη του μικρού μου δαχτύλου. Η ιστορία είναι απλή. Προσπαθούσα ν' ανοίξω μια κονσέρβα που δεν είχε κοπεί καλά με το ανοιχτήρι. Τραβώντας την έκοψα το δάχτυλο μου. Πολύ αίμα, δυο ραφές και τα βράδια να τρίβω με τον αντίχειρα την πληγή και να ανατριχιάζω. Μέσα σε λίγους μήνες το είχα ξεχάσει. Μετά από μερικά χρόνια άρχισα πάλι να έχω αφή στο κομμάτι εκείνο του δαχτύλου. Δεν το ένοιωθα τόσο ξένο πάνω μου. Τώρα έχει μείνει μόνο ένα μικρό “φούσκωμα” πάνω από τη μικρή ουλή και μια “περίεργη” αίσθηση.
Απο τραγωδία σε τραγωδία αυτή η χώρα...
Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θεωρούν τη σημαία ένα κομμάτι πανί ή την πατρίδα ένα κομμάτι γης. Την ιστορία μια “άλλη” εκδοχή της πραγματικότητας και τη θρησκεία ένα ανόητο παραμύθι χειραγώγησης των “αμόρφωτων” μαζών. Γι αυτό το λόγο οι απόψεις μου, αλλά και εγώ ο ίδιος πολλές φορές, πέφτουμε θύματα εύκολων ερμηνειών που σε τιμωρούν με το μαρτύριο να πρέπει να αποδεικνύεις καθημερινά ότι δεν είσαι αυτό που σε κατηγορούν. Είναι τόσο εύκολη η ζωή όταν “πακετάρεις” αυτούς με τους οποίους διαφωνείς σε κιβώτια που έχουν πάνω την επιγραφή “φασίστας”, “εθνικιστής”,“ρατσιστής”, “απορριπτικός” κλπ.
Οι Γαλάτες της ανατολικής Μεσογείου
Ποτέ δεν με έπεισαν οι θεωρίες περί πολλών αληθειών. Η αλήθεια είναι μόνο μία. Απλά έχει πολλές πτυχές και διαφορετικές οπτικές γωνίες. Ανάλογο με τη θέση από την οποία ο καθένας παρατηρεί ένα γεγονός είναι και το απόσπασμα της αλήθειας που αντιλαμβάνεται. Αυτό δε στερεί από κανένα την αξία της γνώμης του. Αντίθετα, όσο πιο σφαιρικά γνωρίζεις ένα θέμα τόσο πιο δυνατή είναι η άποψη που σχηματίζεις. Δυστυχώς όμως δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που έχουν το συνήθειο να κάνουν κάτι τέτοιο.
Η ζωή είναι ωραία....
Προχωρούσε με βήμα σταθερό όλο αυτοπεποίθηση ανάμεσα στον κόσμο που άνοιγε αργά, δρόμο για να περάσει. Κάθε λίγο σταματούσε και μιλούσε χαμογελώντας σε κάποιο γνωστό του. Όπως ακριβώς οι πολιτικοί που σηκώνουν πάντα ενα μωρό στην αγκαλιά τους γιατί βελτιώνει την εικόνα τους στα μάτια του κόσμου. Μετά συνέχιζε την αργή του πορεία προς τη δόξα και την αναγνώριση. Πλησίαζε στη σκηνή, και ένοιωθε τον παλμό του κόσμου, την αποθέωση. Στάθηκε άνετος μπροστά στο κοινό. Το καινούργιο του κουστούμι του έδινε άλλο αέρα. Ακόμα κι αν το ένοιωθε μονάχα αυτός. Διατηρούσε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, όχι έντονο. Απλά να δείχνει ικανοποίηση και ευγνωμοσύνη. Έκανε μερικές χειρονομίες ευχαρίστησης στον κόσμο κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά. Τον αγαπούσαν και τον αποθέωναν. Εκτιμούσαν το έργο του και σέβονταν την προσφορά του στον τόπο και στις τέχνες. Η εντυπωσιακή αναρρίχηση του στη βρώμικη πυραμίδα της ιεραρχίας, δεν δημιούργησε μόνο θαυμαστές, αλλά και πολλές εχθρούς. Ακόμα κι αυτοί , στέκονταν απόψε εκεί χειροκροτώντας τον.
Το σπίτι έγινε φυλακή
Σκέφτομαι τότε που ξέραμε ακριβώς γιατί κλεινόμασταν στο σπίτι. Ήταν επειδή έβρεχε, έκανε κρύο, ζέστη. Άλλοτε στην ανακούφιση του κλιματιστικού ή στην παρηγοριά της θέρμανσης, κοιτούσαμε έξω από το παράθυρο τη φύση να κάνει τα δικά της. Τότε το σπίτι μας προστάτευε. Ένα ατομικό καταφύγιο σαν θρίαμβος της ανθρώπινης σοφίας μπροστά στην αιώνια αγριάδα της φύσης. Μια ψευδαίσθηση κατά βάθος που στο τέλος τραγικά διαψεύδεται.
Σελίδα 6 από 68
