Παύλος Παλαιολόγος: Προς το καθήκον.
Σειρήνες και κωδωνοκρουσίες. Δευτεριάτικο πρωινό. Ανήσυχες μορφές στα παράθυρα. Κοιτάζονται οι γείτονες, συνεννοούνται με το βλέμμα, και μένουν σύμφωνοι. Τα πάντα για την τιμή. Δεν είναι η μανία του πολέμου που τους εμπνέει, δεν είναι το πάθος της περιπέτειας. Είναι η συναίσθηση της αξιοπρέπειας. Όταν αυτή είναι εκτεθειμένη σε κινδύνους, τότε το τροπάριο της ειρηνοφιλίας διακόπτεται. Όχι από αγάπη προς τον πόλεμο. Από αγάπη προς αυτή την ειρήνη. Γιατί τίποτα δεν εξυπηρετεί την ειρήνη χειρότερα από την καλοπροαίρετη διάθεση των λαών να δέχονται ραπίσματα. Κακός είναι ο πόλεμος.
Θα ήθελα τα παιδιά μου...
Θα ήθελα μεγαλώνοντας τα παιδιά μου, να έχουν όρια. Δεν θα ήθελα να είναι ούτε απάτριδες, ούτε άθρησκοι, ούτε ανιστόρητοι. Θα είμαι έτσι σίγουρος, πως όταν μια μέρα θελήσουν να αμφισβητήσουν τα όρια τους και να τα διευρύνουν, θα ξέρουν τουλάχιστον πού βρίσκονται και ποια είναι. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να γίνουν τα άβουλα θύματα καμιάς νεοφιλελεύθερης ή νεομαρξιστικής θεωρίας μόνο και μόνο για να το παίζω εγώ πρωτοποριακός, μοντέρνος γονιός.
Ακούω τον ορίζοντα
Περπατώ σε μεγάλους μακρινούς διαδρόμους. Δεν υπάρχει τίποτα με το οποίο θα μπορούσα να συγκρίνω αυτό το κτήριο παρά μόνο με σκηνικό κλασσικής επικής ταινίας. Τα πάντα φαίνονται γυαλιστερά, καθαρά, προσεγμένα. Πολυτελείς διάδρομοι χιλιοπερπατημένοι στο χρόνο από λογής-λογής ανθρώπους που κάποτε περιπλανήθηκαν κι αυτοί απελπισμένα, όπως κι εγώ, πάνω στα ακριβά μάρμαρα, δίπλα από δωρικές κολώνες και μεγαλοπρεπείς τοιχογραφίες.
Μια σκέψη για το καλοκαίρι που φεύγει...
Επειδή θέλω να κοιμηθώ ήσυχος απόψε, θα ισορροπήσω στη συσσωρευμένη κούραση της μέρα, και θα αποτολμήσω να διατυπώσω όσο πιο απλά μπορώ τις σκέψεις μου με αφορμή τη φωτογραφία του Κυριάκου Αχιλλέως με τίτλο "Summer".
Η στιγμή ποτέ δεν ξάφνιασε τη ζωγραφική. Αντίθετα, αποτελούσε ανέκαθεν ένα από τα μεγαλύτερα της κεφάλαια από τον καιρό των προϊστορικών βραχογραφιών μέχρι τις μέρες μας. Για να ήμαστε όμως ειλικρινείς, εκείνο που πάντοτε αποτύπωνε η ζωγραφική ήταν το ίχνος της στιγμής, την ορθή προβολή της πάνω στην ψυχή του καλλιτέχνη, την επίγευσή της στον ουρανίσκο της μνήμης. Μια προσέγγιση που ξεκινά από τον καλλιτέχνη και με κόπο διασχίσει τους ωκεανούς του υποκειμενισμού για να φτάσει στην Τέχνη. Η ζωγραφική στιγμή, γίνεται με αυτό τον τρόπο μια ανάμνηση στο μυαλό του καλλιτέχνη και αργότερα, το ίδιο το έργο γίνεται μια ανάμνηση στο μυαλό του θεατή.
Γιατί μπουγελώνεστε ρε ηλίθιοι;
Δεν νομίζετε πως φτάνει επιτέλους μ' αυτά τα δημόσια μπουγελώματα και τις άλλες ανόητες αμερικανιές; Εδώ ο κόσμος χάνεται κυριολεκτικά και η έννοια μας είναι ποιος μπουγελώθηκε μετά που τον προκάλεσε ο τάδε. Οι επώνυμοι μπουγελώνονται για να δείξουν και καλά ότι είναι άνετοι και δεν κωλώνουν, και η κουτσή Μαρία μπουγελώνεται για να νοιώσει επώνυμη. Ρίχνουμε δίπλα και μια φιλανθρωπία έτσι για άλλοθι, για να καμουφλάρουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και την κρυφή μας επιθυμία να προβληθούμε, να γίνουμε κι εμείς υποψήφιοι σ' αυτά τα καταραμένα 5 λεπτά δημοσιότητας που πιστέψαμε πως μας αντιστοιχούν. Κι έτσι αντί να νοιώθουν χαζοί όλοι αυτοί που λούζονται κουβάδες με παγάκια, νοιώθουν σημαντικοί, μεγαλόψυχοι και φιλάνθρωποι. Που αν τους ρωτήσεις, το 98% δεν θα ξέρει καν τι είναι η Αμυοτροφική Πλάγια Σκλήρυνση!
Σελίδα 10 από 68